Odpowiedzi Szerpowie - lud tybetański zamieszkujący Himalaje w Indiach i Nepalu, przybyły na te tereny z Tybetu około XIII-XIV wieku. Szerpowie w większości są wyznawcami tybetańskiej odmiany buddyzmu. Zamieszkują oni piętrowe domy z oborą na dole, są bowiem hodowcami jaków. Domy te zbudowane są zazwyczaj na wysokości 3 do 6 tys. metrów to od wieków stałe środowisko uprawiają także małe poletka, a mężczyźni są przeważnie tragarzami i przewodnikami wypraw w Himalaje. Uprawiają oni rośliny, np. ryż, herbatę, owoce cytrusowe, na wyższych pasmach górskich pszenicę, ziemniaki, warzywa oraz hodują jaki, owce i z bardziej znanych Szerpów był Tenzing Norgay, który w 1953 roku zdobył razem z Edmundem Hillarym Mount jest na pewno dobrze:) Uważasz, że ktoś się myli? lub
Niebezpieczna praca: jak to jest być Szerpą na na Mount Everest? Jeden z najbardziej doświadczonych przewodników na najwyższej górze świata, Lakpa Rita Szerpa opowiada o niezrozumieniu jego
Annapurna Circuit to znany wśród podróżników szlak w nepalskich Himalajach. Prowadzi on z wioski do wioski na około dużego masywu górskiego oferującego piękne widoki. Gdy w październiku 2019 roku miałam okazję przejść część z tego szlaku natrafiłam na nim na wiele ciekawych informacji dotyczących samej Annapurny, ogólnie Nepalu, a także himalaizmu. Już przed podróżą pojawiały się pytania, na które nie miałam wtedy czasu szukać odpowiedzi. Która góra to ta słynna Annapurna? Czym się różni porter od szerpy? Albo jak dokładnie działają młynki modlitewne? Na te i inne ciekawe pytania znajdziecie odpowiedź poniżej. Oto 10 ciekawostek o Annapurna Circuit, które warto znać przed trekkingiem. Co znajdziesz w tym artykule? #1. Fakty o Annapurnie#2. Darmowe noclegi#3. Najniebezpieczniejsza góra świata#4. Młynki modlitewne (ang. prayer wheels)#5. Śnieżyce na Annapurna Circuit w 2014 roku#6. Punkty z wodą pitną#7. Nepalskie Boże Narodzenie#8. Porter czy szerpa?#9. Najwyżej położone jezioro i przełęcz na świecie?#10. Amonity z rzeki Kali Gandaki #1. Fakty o Annapurnie Annapurna to nie tylko nazwa szczytu, ale także całego masywu górskiego. Składa się on z ok. 30 gór i ma długość 55 km. Najwyższym szczytem tego masywu jest Annapurna I, która ma 8 091 m wysokości i jest 10-tym najwyższym szczytem świata. Szczytów o nazwie Annapurna w całym masywie jest jednak kilka, więc nie dajcie się zwieść idąc z Chame do Upper Pisang, że piękny szczyt po waszej lewej to sławna Annapurna I. Idąc szlakiem Annapurna Circuit można zobaczyć co najmniej kilka z nich, a wspomniany powyżej to Annapurna II. Niestety Annapurna I jest słabo widoczna ze szlaku. Masyw górski Annapurna zawdzięcza swoją nazwę bogini Annapurnie. Jest to hinduistyczna bogini jedzenia. Stało się tak, ponieważ Annapurna jest podobno jedną z córek Himavat, będącego królem gór oraz bezpośrednią personifikacją Himalajów zwanych również górami Himavat. Annapurna I pierwszy raz została zdobyta w 1950 roku przez francuską ekspedycję prowadzoną przez Maurica Herzoga. Himalaiści korzystali z pomocy 150 porterów. Ponieważ mapy tego regionu były wtedy jeszcze bardzo niedokładne, samo znalezienie góry zajęło członkom ekspedycji kilka tygodni. Wejście na Annapurnę ekspedycji Herzoga było pierwszym w historii zdobyciem ośmiotysięcznika. Droga z Upper Pisang do GhyaruAnnapurn II – widok z klasztoru w Upper Pisang #2. Darmowe noclegi Kolejna ciekawostka o Annapurna Circuit dotyczy noclegów w teahouse’ach. Wiedzieliście, że na niektórych częściach szlaku są one darmowe? Jedyną obowiązującą zasadą jest jedzenie posiłków w miejscu, w którym się śpi. W ten sposób lokalna ludność zarabia na utrzymanie. Tradycja darmowych noclegów wzięła się stąd, że kiedyś komunikacja między wioskami w górach była bardzo utrudniona ze względu na brak przejezdnych dróg. Żeby wykonać telefon, pójść do lekarza, albo odwiedzić rodzinę Nepalczycy musieli wyruszać w kilku albo kilkunastodniowe podróże i pokonywać wiele kilometrów na piechotę. Ponieważ takie wyprawy były standardowym elementem życia w górach, na często uczęszczanych szlakach otworzyły się teahouse’y, w których można było coś zjeść i spędzić za darmo noc. Obecnie jednak coraz częściej zdarza się, że darmowy nocleg nie jest oczywisty i trzeba go negocjować. Szczególnie w okresach wzmożonej liczby turystów, kiedy teahouse’y nie muszą walczyć o klienta. Nam udało się spać za darmo w Chame, Upper Pisang, Mungii i Manang. W pozostałych miejscach płaciliśmy z reguły symboliczną sumę ok. 100-200 NPR za osobę. Pokoje w Tilicho Base Camp – Hotel Khangsar Kang #3. Najniebezpieczniejsza góra świata Ze względu na duże zagrożenie lawinowe oraz zmienną pogodę Annapurna I jest statystycznie najbardziej niebezpiecznym do zdobycia szczytem na świecie. Jak podaje National Geographic “Do 2005 zanotowano 103 wejścia na jej wierzchołek i 56 wypadków śmiertelnych. Annapurna I ma nawet większą śmiertelność niż K2 i Nanga Parbat. Obecnie ginie średnio co trzecia osoba próbując zdobyć ten szczyt. Co ciekawe w porównaniu do Mount Everest próbuje wchodzić na nią o połowę mniej ludzi, ale ginie trzy razy więcej. #4. Młynki modlitewne (ang. prayer wheels) Są to obracające się wokół własnej osi walce z wypisanymi na powierzchni mantrami. Zazwyczaj jest to mantra Om mani padme hum, która w jednym z wielu dostępnych tłumaczeń oznacza mniej więcej “Bądź pozdrowiony, skarbie w kwiecie lotosu”. Młynki modlitewne są charakterystycznym elementem buddyzmu tybetańskiego. Jego wyznawcy wierzą, że zakręcenie młynkiem w kierunku ruchu wskazówek zegara daje taki sam efekt jak wymówienie mantry (czyli modlitwy) na głos. Podobno powstały by umożliwić nie umiejącym czytać ludziom odmawianie modlitwy, której często zawiłe znaczenie zostało zastąpione przez proste kręcenie młynkiem i dobrą intencję. Na szlaku Annapurna Circuit młynki znajdują się głównie przy wejściu i wyjściu z danej wioski. Jest to zazwyczaj nie jeden walec a wiele ustawionych w jednej linii, tak żeby przechodząc można było dotykając ich ręką zakręcić wszystkimi po kolei (nie wolno żadnego ominąć!). Czasami można też znaleźć w wioskach pojedyncze bardzo duże egzemplarze z dzwoneczkiem. Ogólnie celem młynków modlitewnych jest akumulowanie dobrej karmy i neutralizowanie złej, więc w uproszczeniu mają przynosić szczęście. Co ciekawe, w niektórych źródłach można znaleźć informacje, że buddyjscy mnisi w Tybecie posiadali w klasztorach psy, które uczyli obracać młynkami. Były to spaniele tybetańskie. Podobno rasa ta była kiedyś nazywana z tego powodu też psami modlitewnymi. #5. Śnieżyce na Annapurna Circuit w 2014 roku Przełęcz Thorong La Pass jest zamknięta w okresie zimowym ze względu na duże opady śniegu. Zakaz poruszania się w tym regionie obowiązuje zazwyczaj do grudnia do marca. Jednak pogoda może się gwałtownie zmienić nawet w październiku czy listopadzie i trzeba liczyć się z możliwymi śnieżycami. Taka sytuacja miała miejsce w październiku 2014, kiedy w okolicach Thorong La Pass w ciągu 12 godzin spadło 1,8 m śniegu. Około 500 osób znajdujących się w okolicy musiało zostać ewakuowanych. Niestety 43 osoby, które wyszły na szlak tego dnia nie udało się odnaleźć – w tym około 20 zagranicznych podróżników. Prawdopodobnie zginęli pod lawinami albo z wyziębienia – idąc w świeżym śniegu dużo ciężej jest znaleźć szlak. To wydarzenie określane jest często jako największa katastrofa trekkingowa w Nepalu. #6. Punkty z wodą pitną Co roku około miliona plastikowych butelek, których nie można poddać recyklingowi jest wnoszonych na teren Annapurna Conservation Area. Żeby uniknąć kompletnego zaśmiecenia tej popularnej wśród turystów części Himalajów, rozpoczęto projekt tworzenia punktów filtrowania wody. Co ciekawe projekt został w części sfinansowany przez rząd znajdującej się na drugim końcu świata Nowej Zelandii… Obecnie na szlaku jest około 20 punktów sprzedających bezpieczną wodą pitną dla podróżników. Litr wody kosztuje od 40 do 60 NPR, czyli ⅔ mniej niż butelka wody. #7. Nepalskie Boże Narodzenie Rozpoczęcie najwyższego sezonu trekkingowego w Nepalu przypada na miesiące październik i listopad, czyli po monsunie a przed zimą. To podobno okres najlepszej pogody i przejrzystości powietrza, dlatego przyciąga wielu podróżników. Sezon trekkingowy zbiega się co roku z najważniejszym w kraju świętem Dashain. Pod względem ważności można je porównać do naszego Bożego Narodzenia, z tym że zamiast karpia na stole lądują potrawy z mięsa koziego. Nepalczycy spędzają zazwyczaj ten czas świętując z rodziną. Jednak nie wszyscy mają w tym czasie wolne. Dla przewodników i tragarzy jest to najbardziej lukratywny okres w roku, dlatego nie mogą sobie pozwolić na przerwę. Niektórzy z nich wiele lat z rzędu nie świętowali Dashain. Nasz znajomy przewodnik Bishnu w 2019 roku spędził swoje nepalskie Boże Narodzenie po raz ósmy z rzędu na szlaku z turystami zamiast z rodziną. #8. Porter czy szerpa? Wiele osób używa tych dwóch słów zamiennie. Mają one jednak nieco inne znaczenie. Porter to po prostu osoba nosząca bagaże, swego rodzaju tragarz. Określenie to może być używane w różnych kontekstach, nie tylko wypraw wysokogórskich. “szerpa” (pisane małą literą) to również określenie tragarzy, jednak ogranicza się głównie do Himalajów. Słowo to wzięło się od słowa Szerpa (pisane dużą literą), czyli nazwy ludu przybyłego ze wschodniego Tybetu i mieszkającego w nepalskich i indyjskich Himalajach. Mężczyźni z tej społeczności byli często tragarzami i przewodnikami, stąd przejęcie nazwy. Dobrze wyspecjalizowani szerpowie są teraz jednak często o stopień wyżej w hierarchii ekspedycji niż tragarze i zatrudniają porterów innego pochodzenia noszących za nich bagaże. Często też zarządzają logistyczną stroną ekspedycji albo są przewodnikami. #9. Najwyżej położone jezioro i przełęcz na świecie? Przyjęło się mówić, że Tilicho Lake to najwyżej położone jezioro na świecie a Thorong La Pass to najwyżej położona przełęcz. Sami Nepalczycy często tak reklamują trekking na szlaku Annapurna Circuit. Niestety jak się okazuje ani jednego ani drugiego miejsca nie ma na pierwszej pozycji w rankingach najwyżej położonych miejsca na świecie. Według rankingu The Highest Lake in the World Tilicho Lake zajmuje na przykład dopiero 22 miejsce. Tilicho LakePrzełęcz Thorong La Pass #10. Amonity z rzeki Kali Gandaki Rzeka Kali Gandaki płynie podobno najgłębszą doliną świata. Jest zlokalizowana między szczytem Dhaulagiri a Annapurną I. W korycie rzeki, szczególnie w okolicy Muktinath, można znaleźć skamieniałości z amonitami, czyli wymarłymi miliony lat temu organizmami przypominjącymi skorupiaki o spiralnej muszelce. Są one schowane w gładkich okrągłych kamieniach, które po rozłupaniu ukazują odbitą w środku spiralną muszelkę. Lokalni mieszkańcy zbierają je i następnie sprzedają na straganach w Ranipauwa. Można tam kupić już rozłupane kamienie o różnej wielkości i odbitych kształtach, ale także kamienie w całości, których wnętrze jest niespodzianką. Nie są to jednak tylko pamiątki. Hindusi wierzą, że skamieniałości z amonitami są bezpośrednią manifestacją boga Vishnu. Dlatego na terenie kompleksu świątyń Mukhinat znajduje się świątynia o nazwie Shaligram poświęcona tym kamieniom, gdzie można podziwiać wiele z nich. Nazwa świątyni wzięła się stąd, że kamienie znalezione w tym regionie noszą właśnie nazwę shaligrams.Większość metali jest silnie reaktywna. Z tego też względu, tylko nieliczne występują w skorupie ziemskiej w czystej postaci. Tworzą związki o charakterze nukleofilowym i zasadowym. Mogą reagować m.in. z gazami zawartymi w powietrzu, wodą, kwasami czy zasadami. Metalami jest większość znanych pierwiastków. Ze względu na
Podczas I Wojny Światowej Crowley mieszkał w Stanach Zjednoczonych, a później we Włoszech, w Cefalù, gdzie stworzył Opactwo Thelemy, ezoteryczną komunę opierającą na kontrowersyjnych rytuałach Oscar Eckenstein był nie tylko fizykiem i matematykiem, lecz także zdolnym cieślą i doskonałym mechanikiem. Szybko zdał sobie sprawę, że stara szkoła alpinistyczna wykorzystywała do wspinaczki proste narzędzia, takie jak gwoździe na podeszwach butów Przed przybyciem do Karakorum Luigi Amedeo di Savoia miał już na koncie imponujące dokonania: wszedł na Górę Świętego Eliasza – szczyt na Alasce mający ponad 5000 m – a także na wszystkie szczyty masywu Ruwenzori Więcej podobnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu Crowley był także zapalonym alpinistą. Stawiwszy czoła górom w Szkocji, wspiął się na szczyty Meksyku razem z Oscarem Eckensteinem, który potem zabrał go ze sobą na swoją ekspedycję na K2 w 1902 r. Trzy lata później, w 1905 r., Crowley znalazł się w Himalajach z Julesem Jacotem-Guillarmodem, aby wejść na Kanczendzongę. Próba nie powiodła się jednak i był to koniec jego działalności alpinistycznej. Podczas I Wojny Światowej Crowley mieszkał w Stanach Zjednoczonych, a później, od 1920 r., we Włoszech, w Cefalù, gdzie stworzył Opactwo Thelemy, ezoteryczną komunę opierającą na kontrowersyjnych rytuałach. W 1923 r. został wydalony z Włoch za "podejrzane działania antyfaszystowskie", ale rzeczywistym powodem były prawdopodobnie jego dyskusyjne magiczne praktyki. Po tym, jak zjeździł świat i upozorował własną śmierć w Portugalii, aby potem "w magiczny sposób" pojawić się w Berlinie, wraz z wybuchem II Wojny Światowej Crowley osiadł na stałe w Anglii, gdzie zmarł w wieku 72 lat. Aleister Crowley Oscar Eckenstein, matematyk i naukowiec, był synem niemieckiego Żyda, który wyemigrował do Anglii z powodu socjalistycznych poglądów. Eckenstein pracował długo dla International Railway Congress Association, co pozwoliło mu swobodnie podróżować po całej Europie. Nie należał do arystokratycznego i pretensjonalnego Klubu Alpejskiego, ale z pewnością znajdował się w gronie najbardziej doświadczonych brytyjskich alpinistów. Był także twórcą ważnych narzędzi do wspinaczki po lodzie, takich jak raki z dziesięcioma zębami i czekan z krótkim uchwytem. Poza tym to pierwszy wspinacz, który napisał o technikach alpinistycznych i był inicjatorem boulderingu (rodzaju wspinaczki, która odbywa się nie po skalistych ścianach, ale po zwykłych głazach) na sto lat przed tym, jak rozpowszechnił się on na całym świecie. Eckenstein po raz pierwszy spotkał Aleistera Crowleya (kolejna niepopularna w Klubie Alpejskim postać) w Wasdale Head w Lake District, a potem wielokrotnie wspinał się z nim w Wielkiej Brytanii i w Meksyku. W 1902 r. wybrali się razem na K2 w ramach ekspedycji zorganizowanej przez Eckensteina: przedsięwzięcie zakończyło się niepowodzeniem, ale wykorzystano wtedy sprzęt, który ogromnie ułatwił kolejne wyprawy. ZOBACZ TAKŻE: Tak umierają ratownicy. Toprowcy we wspomnieniach bliskich Ekspedycja z 1902 r. jako pierwsza powiedziała otwarcie o zamiarze wejścia na szczyt K2 Ekspedycja Oscara Eckensteina wyruszyła z Delhi 29 marca 1902 r. z trzema tonami bagażu i 150 tragarzami. Aby móc uczestniczyć w wyprawie, 26-letni Aleister Crowley zapłacił tysiąc funtów. Crowley był młodym ekscentrykiem wychowanym w bardzo religijnym środowisku. Studiował filozofię i literaturę angielską na Uniwersytecie w Cambridge, ale główny temat jego badań szybko zamienił się w prawdziwą pasję: okultyzm. W późniejszym czasie stanie się czołową postacią światowego ezoteryzmu, lecz w 1902 r. Crowley był przede wszystkim znakomitym alpinistą i Eckenstein wziął go jako swojego zastępcę w ekspedycji na K2. ZOBACZ TAKŻE: Czym jest "czarna dziura" na środku oceanu? To śmiertelna pułapka. Rosną tam "okrutne drzewa" Foto: CHARLES'S HOUSTON COLLECTION Alpiniści przed zachodnią ścianą (©) Natomiast pozostali alpiniści (Brytyjczyk Guy Knowles, Austriacy Victor Wessely i Heinrich Pfannl oraz Szwajcar Jules Jacot-Guillarmod) odwdzięczyli się, pokrywając koszty poniesione podczas podróży. Kiedy mężczyźni przyjechali pociągiem do Rawalpindi i przygotowywali się do dalszej drogi pieszo i z dziesięcioma powozami zaprzężonymi w konie, napotkali pierwszą przeszkodę, która mogłaby zagrozić powodzeniu wyprawy. Karawana została bowiem zatrzymana przez władze wojskowe, jeszcze zanim przekroczyła granicę z Kaszmirem. Po długich i ożywionych dyskusjach, dzięki opatrznościowej interwencji urzędnika państwowego, po południu wszyscy członkowie grupy otrzymali pozwolenie, by ruszyć dalej – z wyjątkiem jednego: Oscar Eckenstein, kierownik ekspedycji, nie mógł wejść na terytorium Kaszmiru. Powody tego zatrzymania nigdy nie zostały wyjaśnione. W dodatku konflikt, jaki wybuchł między nimi dwoma podczas ekspedycji w 1892 r., nigdy nie został rozwiązany, a Conway zyskał do tego czasu bardziej znaczącą rolę w brytyjskim Klubie Alpejskim, którego (kilka miesięcy po tym incydencie) został nawet prezesem. ZOBACZ TAKŻE: Szczyt K2 po raz pierwszy zdobyty zimą. Historia niezwykłej góry Faktem jest, że Eckenstein – aby niepotrzebnie nie opóźniać misji – powierzył dowodzenie wyprawą Crowleyowi, a sam został w Rawalpindi w oczekiwaniu na zwolnienie. Potrzebował trzech tygodni, by wyjść na wolność i dogonić swoich towarzyszy w Śrinagarze. Kiedy dołączył do ekipy, panowało wielkie zamieszanie: austriaccy wspinacze pokłócili się z Crowleyem, a tragarze zdezerterowali po tym, jak młody Brytyjczyk pobił tych najbardziej nieposłusznych. Foto: DURRANCE COLLECTION Szerpowie przywiązani linami idą między obozem II a obozem III; liny są używane jako poręcz Później wyprawa, już pod przewodnictwem Eckensteina, przebiegała względnie spokojnie. Uczestnicy ekspedycji wspięli się na Baltoro. Po trzech dniach dotarli do Concordii, gdzie podziwiali panoramę w całej jej majestatycznej okazałości. Wtedy Crowley odłączył się od grupy, żeby sprawdzić teren i znaleźć najlepszą drogę na szczyt. Wspinając się na lodowiec Godwin-Austen, założył obóz u podstawy występu skalnego schodzącego z południowo-zachodniego grzbietu K2 – właśnie w tym miejscu powstaną obozy bazowe dla przyszłych ekspedycji. Natomiast wejście po zboczu granią południowo- -wschodnią wydawało się optymalnym rozwiązaniem. Brytyjczyk miał niesamowitą intuicję i ta droga – którą po latach nazwano Żebrem Abruzzów – stała się trasą wszystkich wypraw na szczyt K2. Jednakże nie tylko Crowley szukał najlepszej drogi. Eckenstein na przykład spróbował szczęścia na zboczu północno-wschodnim, wyruszył więc z Przełęczy Wiatrów razem z Pfannlem i Wesselym. Początkowo trasa wyglądała obiecująco, ale szybko okazała się wyczerpująca i niebezpieczna. Ekipa nie robiła wielkich postępów, a pogoda zaczynała się psuć. Pfannl nabawił się obrzęku płuc i trzeba było jak najszybciej zejść niżej, aby nie doprowadzić do jego śmierci. To była ostatnia z całej długiej serii trudności, które ostatecznie zniweczyły wyprawę Eckensteina. Mężczyźni się wycofali i ekspedycja spełzła na niczym. Nie mogli jednak wiedzieć, że ta pozorna porażka otworzy drogę na szczyt ich następcom. Foto: CHARLES'S HOUSTON COLLECTION Na pierwszym planie Bill House między serakami lodowca Godwin-Austen W tle asekurujący go Charlie Houston (1938) ZOBACZ TAKŻE Koniec pogoni. Wszystkie ośmiotysięczniki zdobyte zimą Nowa i stara szkoła Oscar Eckenstein uczestniczył w dwóch ekspedycjach na K2. Pierwsza, w 1892 roku, zakończyła się dla niego nagle, być może z powodu nieporozumienia z Conwayem. Druga, zorganizowana przez niego samego w 1902 roku, zostawiła ważną spuściznę dla społeczności alpinistycznej, nie tylko w Himalajach. Do tamtej pory bowiem na wszystkie góry świata alpiniści wspinali się z prymitywnym i ciężkim sprzętem. Eckenstein natomiast podczas tej ekspedycji wprowadził innowacje, które zrewolucjonizowały techniki wspinaczkowe. Eckenstein był nie tylko fizykiem i matematykiem, lecz także zdolnym cieślą i doskonałym mechanikiem. Szybko zdał sobie sprawę, że stara szkoła alpinistyczna wykorzystywała do wspinaczki proste narzędzia, takie jak gwoździe na podeszwach butów (sprawdzające się na lodzie, ale już nie na skale) albo długie czekany, którymi z trudem wykuwało się stopnie w lodzie. Pod koniec XIX w. w Alpach używano już prymitywnych żelaznych wzmocnień, aby poradzić sobie na oblodzonym terenie, ale Eckenstein – z pomocą kowala Henry’ego Grivela – przekształcił je w prototyp raków z dziesięcioma zębami, które następnie zaprojektował na nowo w 1908 r., nadając im kształt bardzo zbliżony do aktualnego modelu. Eckenstein wykonał oprócz tego czekan z krótkim uchwytem, łatwy w użyciu nawet jedną ręką. Foto: domena publicza Luigi Amedeo, Duke of the Abruzzi Luigi Amedeo di Savoia-Aosta (od 1890 r. książę Abruzzów) urodził się w Madrycie jako trzeci syn Amedeo Savoi-Aosty, który był z kolei synem Wiktora Emanuela II, pierwszego króla Włoch. Amedeo był królem Hiszpanii tylko przez dwa lata, ponieważ wkrótce po narodzinach Luigiego, kiedy kraj pogrążony był w kryzysie politycznym, abdykował, żeby przeprowadzić się z rodziną do Turynu. Trzy lata później zmarła jego niespełna 30-letnia żona Maria Wiktoria del Pozzo della Cisterna. Wszyscy trzej synowie, zgodnie z rodzinną tradycją, rozpoczęli studia na akademiach wojskowych. Luigi został zapisany do Regia Marina, marynarki wojennej Królestwa Włoch, w wieku zaledwie sześciu lat. Jego miłość do gór narodziła się wcześnie. W 1894 r. poznał Alberta Fredericka Mummery’ego, swojego wielkiego mistrza, u boku którego wszedł na Matterhorn granią Zmutt. ZOBACZ TAKŻE: Zdobył ośmiotysięcznik na rękach. "Szedł 50 godzin". Niesamowite zdjęcia Z wysokimi górami zetknął się po raz pierwszy już w wieku 24 lat, w 1897 r., kiedy wszedł na Górę Świętego Eliasza na Alasce. Po tym osiągnięciu pojawiły się kolejne: w masywie Ruwenzori i w Karakorum. Książę poprowadził także ekspedycję na biegun północny zimą na przełomie 1899 i 1900 r., natomiast w roku 1928 w Etiopii wybrał się w górę rzeki Uebi Szebelie. W czasie I Wojny Światowej został mianowany dowódcą sił morskich, ale pod koniec 1916 r. odwołano go ze stanowiska z powodu napięć panujących w sztabie generalnym. Ostatnie lata życia spędził w Somalii, gdzie stworzył Villaggio degli Abruzzi, Wioskę Abruzzich – kolonię rolniczą, która działała jeszcze długo po jego śmierci. Siedem lat po wyprawie Crowleya książę Abruzzów na trasę swojej ekspedycji wybrał zlokalizowaną przez brytyjskiego okultystę grań, którą w 1938 r. Amerykanie nazwą na jego cześć Żebrem Abruzzów. Wybrała ją również ekspedycja, która jako pierwsza zdobyła szczyt, w 1954 r. (zresztą nadal jest to najczęściej uczęszczana droga). Przed przybyciem do Karakorum Luigi Amedeo di Savoia miał już na koncie imponujące dokonania: wszedł na Górę Świętego Eliasza – szczyt na Alasce mający ponad 5000 m– a także na wszystkie szczyty masywu Ruwenzori. On również, podobnie jak Conway, poznał Mummery’ego w Alpach i wiadomość o jego zniknięciu na Nanga Parbat głęboko go poruszyła: jego decyzja o wejściu na K2 była po części hołdem dla zaginionego mistrza. Foto: SHELDON COLLECTION Cranmer przechodzi przez potok lodowcowy Książę osobiście zajął się przygotowaniami i wyborem członków wyprawy. Byli to: Federico Negrotto, doświadczony topograf, Filippo de Filippi, lekarz odpowiedzialny za sporządzenie oficjalnego sprawozdania z ekspedycji na Alaskę, młodziutki Erminio Botta oraz alpinista-fotograf Vittorio Sella, który był już u jego boku na Górze Świętego Eliasza i na Ruwenzori. Do tej wybranej grupy dołączyło siedmiu innych członków, przewodników z Doliny Aosty (lub aspirujących do tego miana): Joseph Petigax i jego syn Laurent, którzy byli już w Karakorum, bracia Alexis i Henri Brocherelowie, Emile Brocherel, Albert Savoie oraz Ernest Bareux. W marcu 1909 r. ekspedycja wypłynęła z Marsylii do Bombaju, a stamtąd – z kilkoma przystankami – ruszyła do Rawalpindi i następnie do Śrinagaru. Książę nie mógł przejechać niezauważony i został uroczyście przyjęty przez sir Francisa Younghusbanda, przedstawiciela brytyjskiego rządu na dworze w Kaszmirze, oraz przez maharadżę we własnej osobie. Po nieuniknionej wymianie uprzejmości ekipa ruszyła trasą wytyczoną już w 1902 r. przez Eckensteina i Crowleya i zatrzymała się na Concordii w celu wykonania badań topograficznych. Dotarłszy do podstawy K2, po przeanalizowaniu wszystkich możliwości grupa podjęła decyzję, by podążać dalej śladami Crowleya, i zaczęła się przedzierać granią południowo-wschodnią – Żebrem Abruzzów. Pomimo niesprzyjającej pogody książę i jego pięciu przewodników dotarli na wysokość 5560 m, gdzie założyli obóz czwarty. W kolejnych dniach Petigaksowie przekroczyli 6000 m, a książę próbował wspiąć się inną drogą, wzdłuż lodowca, który nazwał Savoia, na zachodnim zboczu. Rozbito obóz na wysokości 5000 m, w pobliżu Golden Throne, a książę wraz z czterema przewodnikami zdołał wspiąć się na Chogolisę na wysokość 7498 m. Był to nowy rekord, który pozostawał niepobity przez 13 lat, do 1922 r., kiedy to pierwsza ekspedycja mająca zamiar zdobyć Everest poprawiła go, wchodząc na wysokość 8326 m. ZOBACZ TAKŻE: Zaginął w Górach Skalistych ponad 40 lat temu. Teraz odkryto jego szczątki Inne włoskie wyprawy Między 1913 a 1914 r. odbyła się ekspedycja naukowa pod kierownictwem Filippo de Filippiego – lekarza towarzyszącego księciu Abruzzów w wielu jego wyprawach – do której później dołączyli także członkowie Wielkiego Pomiaru Trygonometrycznego Indii. Oprócz eksplorowania dolin Karakorum cel de Filippiego obejmował zachodnie Himalaje i Turkiestan Chiński. Wyprawa miała właśnie kierować się w stronę tego ostatniego regionu, gdy wybuchła I Wojna Światowa. Trzech uczestników postanowiło wrócić do Włoch, pokonując przebytą trasę w przeciwnym kierunku. Pozostali kontynuowali wyprawę do Turkiestanu Chińskiego, ale wkrótce musieli zrezygnować. Wrócili w małych, osobnych grupach, pokonując drogę prowadzącą z południowej Rosji w stronę Bałkanów i Italii. W 1929 r. Aimone di Savoia, 20 lat po próbie podjętej przez swego wuja Luigiego, zorganizował ekspedycję na K2, aby skompletować badania topograficzne rozpoczęte przez księcia w 1909 r. Wśród naukowców znajdował się Ardito Desio, który – razem z trzema alpinistami i dwoma przewodnikami – przeprowadził rekonesans przełęczy Muztagh i dookoła Concordii. Desio poświęcił się zwłaszcza eksploracji doliny Shaksgam i sąsiednich lodowców, a z pomocą Umberta Balestrerego (alpinisty i urzędnika sądowego) odkrył także nowe przejście, którym można dostać się do Karakorum. Na K2 wspinali się trasą księcia, wzdłuż Żebra Abruzzów, ale nie zdołali przekroczyć wysokości, do jakiej dotarła jego ekspedycja. Aimone di Savoia-Aosta, wnuk Amedeo I, króla Hiszpanii, i prawnuk Wiktora Emanuela II, króla Włoch, rozpoczął karierę jako oficer marynarki, podobnie jak wielu jego krewnych. Podczas I wojny światowej był nawet dowódcą oddziału hydroplanów i uczestniczył w akcjach, które przyniosły mu Krzyż Zasługi Wojennej oraz Medale za Męstwo Wojskowe. W 1929 r., 20 lat po swoim wuju Luigim Amedeo di Savoi, Aimone zorganizował ekspedycję w Karakorum, w której uczestniczył Ardito Desio. Wyprawa miała charakter głównie naukowy, lecz Aimone i tak próbował wejść na K2. Nie udało mu się to przez złe warunki pogodowe. W czasie II Wojny Światowej był naczelnym dowódcą morskiego departamentu północnej części Morza Tyrreńskiego. W 1941 r. został zmuszony do przyjęcia korony niepodległej Chorwacji, ale nigdy nie postawił stopy w tym kraju i abdykował zaraz po zawieszeniu broni 8 września. W 1946 r. wyjechał do Ameryki Południowej i dwa lata później zmarł w Buenos Aires. ZOBACZ TAKŻE: Aby przeżyć w górach, musieli kroić i jeść ciała kolegów. "Pierwsze cięcie było pożegnaniem niewinności" *** K2. Historia natrudniejszej góry świata - legendarny album Alessandro Boscarino w końcu w Polsce! Przepięknie, misternie opracowana publikacja z mapami, pokazujący historię zdobycia najtrudniejszej góry świata do polskich księgarniach trafi 24 listopada. To wciągająca i pasjonująca pozycja łącząca grafikę, fotografię, ilustracje i opowieści. Papierowy pomnik w hołdzie K2 - skalnemu gigantowi, niebezpiecznemu i zachwycającemu. Alessandro Boscarino za pomocą map, wspaniałych archiwalnych zdjęć i szczegółowych tras rekonstruuje stulecie wyzwań wśród lodu: od XIX-wiecznych ekspedycji naukowców i kartografów po przygodę na dużych wysokościach Waltera Bonattiego i nosiciela hunzy Mahdiego, którzy w 1954 r. po raz pierwszy w historii pozwolili Lacedelli i Compagnoni zdobyć szczyt. Polskie wydanie albumu zostało uzupełnione przez autora o najnowsze wydarzenia z 16 stycznia 2021 r., kiedy grupa dziesięciu Nepalczyków jako pierwsza w historii zdobyła szczyt zimą. Alessandro Boscarino w swoim monumentalnym dziele pt. "K2. Historia najtrudniejszej góry świata" udowodnił, że to nie tylko najbardziej wymagający technicznie ośnieżony szczyt do zdobycia, lecz także miejsce pełne imponujących widoków. Autor wszedł z przytupem na rynek wydawniczy. To jego pierwsza książka. Publikacja ambitna niczym rzucenie wyzwania wielkiej górze, która od wielu lat odpiera podboje człowieka. Piękne zdjęcia i spektakularne krajobrazy najwyższych gór naszej planety na czele z K2, która co roku uświadamia nawet wybitnym atletom, że potęga natury jest silniejsza od człowieka. K2 wzbudza jednocześnie strach i podziw. Brutalnie weryfikuje każdy ludzki błąd. Rozpala wyobraźnię wszystkich himalaistów i jednocześnie skutecznie broni się przed ich ciekawością. Zimą jest nieosiągalna nawet dla najlepszych wspinaczy. Podziwiana, niedostępna dla zwykłych śmiertelników i ekstremalnie niebezpieczna, taka jest właśnie K2. Co prawda to Mount Everest jest dachem świata, lecz wznosząca się w górach Karakorum na granicy Pakistanu z Chinami Czogori jest najtrudniejszą do zdobycia górą świata.Edmund Hillary razem z Sherpą Norgayem Tenzingiem zdobył najwyższy szczyt świata - Mount Everest (8848 m n.p.m.) 29 maja 1953 roku. Byli oni pierwszymi ludźmi którzy stanęli na jego wierzchołku. Z kolei polskim chlubnym akcentem w historii podboju Everestu, było pierwsze zimowe wejście (Krzysztof Wielicki, Leszek Cichy) w 1980 roku.
Dlaczego Szerpowie są takimi kozakami na dużych wysokościach? 1080p. Emce2 . 04:39. All of Me - John Legend Cover -Karym-1080p. KARYMOfficial . Ostatnio komentowane:
Życie Szerpów odmieniło spotkanie z brytyjskim podróżnikiem i poszukiwaczem przygód sir Ranulphem Fiennesem i Michaelem Koboldem, założycielem amerykańskiej marki zegarków Kobold, którzy w 2010 roku postanowili zdobyć Mount Everest. "Namgel dwukrotnie uratował moje życie" - powiedział Kobold wspominając niebezpieczne sytuacje, które miały miejsce w drodze na szczyt. W tzw. strefie śmierci, czyli powyżej 8 tys. Szerpa naprawił butlę z tlenem swojego klienta. Zaś podczas schodzenia pomógł Koboldowi rozwiązać problem ze sprzętem asekuracyjnym. Największe podziękowania należą mu się jednak za reanimację żony Kobolda, która w obozie drugim nagle straciła przytomność i przestała oddychać. "Z pomocą Namgela i Thunda udało się ją przywrócić do życia" - wspomina Kobold. Aby wyrazić swoją wdzięczność w praktyczny sposób, twórca luksusowych zegarków postanowił zapewnić Szerpom bardziej bezpieczne zajęcie. Na pomysł, by zajęli się tworzeniem precyzyjnych zegarków wpadł Fiennes, który widział, z jakim zainteresowaniem Szerpowie oglądali w bazie pod Everestem narzędzia i mechanizmy zegarków, które przywiózł ze sobą Kobold. "Ich ciekawska natura i podekscytowanie wywołane precyzyjnym mechanizmem dało się łatwo zauważyć i tak narodził się pomysł, żeby Mike nauczył ich, jak robić zegarki" - wspomina Fiennes. Tak też się stało. Kobold zaprosił Namgela i Thundu na rok do Stanów Zjednoczonych, gdzie uczył ich, jak wyprodukować najwyżej klasy czasomierz "Made in Nepal". Limitowana edycja tych zegarków będzie zawierała kawałeczki skały ze szczytu Everestu. Wartość jednego zegarka to 16,5 tys. dolarów. "Nauka była bardzo trudna, ponieważ w tego typu zegarkach wszystko musi być perfekcyjne. Ale nasza praca jako Szerpów również jest ciężka. Musimy wnosić duże ciężary i aż do wysokości 8 tys. nie korzystamy z butli tlenowych" - wspomina 27-letni Namgel. Każdy z Szerpów był na szczycie Everestu już kilka razy, a nawet takie doświadczenie nie stanowi pełnej ochrony przed niebezpieczeństwami gór wysokich. "Jesteśmy bardzo szczęśliwi, ponieważ nie musimy już wychodzić w góry. Kocham wspinaczkę, ale cieszę się, że nasze rodziny nie muszą się już o nas martwić" - dodał przewodnik górski. Zegarki "z Everestu" sprzedawane będą za pośrednictwem marki Kobold w USA, ale powstać mają od początku do końca w pracowni w Nepalu. Szerpowie nie muszą dzielić się zyskami ze sprzedaży ani podpisywać umowy franczyzowej. "Są wspaniałymi twórcami zegarków. Dzięki doświadczeniu ryzykownej pracy przewodników himalajskich ich ręce w ogóle się nie trzęsą. To wielka zaleta, gdy ma się do czynienia z tysiącami małych części, które trzeba złożyć" - chwali Szerpów Kobold. Szerpowie to lud tybetański zamieszkujący Himalaje w Indiach i Nepalu. Mężczyźni są przeważnie tragarzami i przewodnikami wypraw w Himalaje. Jednym z bardziej znanych Szerpów był Tenzing Norgay, który w 1953 roku zdobył razem z Edmundem Hillarym Mount Everest.(PAP Life) jmy/ dki/ RC0bNJ. 296 352 9 385 296 123 307 385 72dlaczego szerpowie są przewodnikami i tragarzami
