Wokulski romantyk czy pozytywista? Dylematy człowieka z pogranicza dwóch epok. Głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pt. Lalka jest Stanisław Wokulski- 46-cio letni wdowiec. Jest to człowiek łączący w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Jest on bardzo zawziętym człowiekiem, wytrwałym i aktywnym. Dzięki tym właśnie cechom zdobywa ogromny majątek oraz osiąga sukces. Rozwija swoją działalność, zakłada spółkę do handlu ze wschodem, poznaje wpływowych i bogatych ludzi i stopniowo zdobywa zaufanie i przychylność arystokracji. Dodatkowo prowadzi działalność filantropijną. Pomaga ludziom biedniejszym i potrzebującym. Jest to typowy dla epoki, w której powstała Lalka, czyli pozytywizmu wizerunek bohatera. Jednak jest to tylko jedna strona człowieka. Okazuje się bowiem, że motywem działania Wokulskiego jest miłość do Izabeli Łęckiej- arystokratki. To uczucie zaczyna kierować jego życiem. Popycha go do wyjazdu za granicę i wzbogacenia się. Przez uczucie do kobiety przeżywa głębokie rozterki i dylematy, miota się między uczuciem, a rozumiem. Pierwszy fragment, który przeanalizuje znajduje się w rozdziale pt. Widziadło. W tej części utworu Wokulski znajduje się we Francji, a dokładniej w Paryżu. W tym mieście bohater spotkał Geista. Był to starszy profesor. Zajmował się wynalazkami i doświadczeniami. Był niedocenionym wynalazcą. Po spotkaniu z Geistem, Stanisław przypomina sobie swoje młodzieńcze fascynacje. Zainteresowanie wynalazkami, czy chęć skończenia szkoły głównej. W analizowanym fragmencie Wokulski przeżywa głębokie załamanie psychiczne, cierpi i wspomina przeszłości. Waha się pomiędzy życiowym wyborem.. Czy zostać w Paryżu, skupić się na wynalazkach, które są niepewne, bo ludzie uważają Geista za szaleńca i nie wiadomo czy jego teorie są prawdziwe, czy wrócić do Warszawy, do Izabeli, którą tak bardzo kocha, a która nie docenia jego adoracji. Jednocześnie bohater jest rozgoryczony, bo zawiódł się na Izabeli, która sprawiła mu przykrość i przez którą nagle wyjechał do Paryża. Co tu wybrać?- myślał- jeżeli jedno jest wątpliwe, a druga niedostępna i niepewna. Bo choćbym nawet dosięgnął jej, czy ja jej kiedy uwierzę?... czy nawet mógłbym uwierzyć?... Widać tu jego ogromną walkę wewnętrzną. Wielka miłość i serce ciągnęło go do Izabeli, natomiast rozum i resztki trzeźwego umysłu ciągnęły go do Geista do nauki i wynalazków. Początkowo umysł wziął górę. Geist wydał mu się kim naprawdę wyjątkowym, z którym on sam może wiele osiągnąć Geist wydał mu się w tej chwili jak Mojżesz, który do obiecanej ziemi prowadzi jeszcze nie urodzone pokolenia . Stanisław zaczął robić doświadczenia, próby jednak teorie Geista stawały się dla niego coraz bardziej niepojęte Nic nie rozumiem – szepnął Wokulski, ściskając rękoma skronie – głowa mi pęka!... Metal trzy razy lżejszy od wody.. niepojęta rzecz!... Po tych słowach Geist kazał Wokulskiemu odejść i pozbyć się złudzeń o miłości oraz powiedział, żeby wrócił kiedy mu się to uda. Dostał medalion od profesora, który zawiesił na szyi, jednocześnie ciągle się zastanawiał dlaczego wraca. Nie zrozumiany przez ludzi i otoczenie bohater, powoli sam siebie nie rozumiał. Drugi fragment, który przeanalizuje znajduje się w rozdziale pt. W jaki sposób zaczynają otwierać się oczy. W tej części utworu Wokulski zachowuje się moim zdaniem jak szaleniec. Jest całkowicie poddany miłości, którą czuje do Łęckiej. Nie widzi, że ona bawi się nim i manipuluje. Uczucia ogarniają całe jego życie, którego sensem jest zabieganie o względy ukochanej. Zapomina o Geiście i doświadczeniach oraz o wcześniejszych pragnieniach. Gorąco przeprasza ją za to że wyszedł bez pożegnania z nią z koncertu, nadskakuje jej i spełnia zachcianki. Ostatecznie daje jej w prezencie medalion z łańcuszkiem, w którym był skrawek metalu od Geista. Tym samym ostatecznie idzie za głosem serca, jego umysł jest uśpiony. Postanawia zostać przy Izabeli i o nią walczyć. Niech pani przyjmie to ode mnie – rzekł i podał jej złoty medalion z łańcuszkiem [...] Oddając go pani, składam moją przyszłość [...] Odtąd, oprócz pani, już nie mam innego szczęścia na świecie; została mi pani albo śmierć. Analizując powyższe fragmenty, a także odwołując się do całego utworu możemy odpowiedzieć na pytanie na czym polegają dylematy i wybory zakochanego pozytywisty. Moim zdaniem problem istnieje w osobie Izabeli, którą bohater powinien porzucić, aby ocalić siebie samego. Miłość, którą Stanisław darzy Łęcką działa na niego niszcząco. Przez nią stracił on zdolność do racjonalnego myślenia. Istotne jest to, że nie potrafił on skończyć z przyczyną swojej zguby. Nie mógł sobie wyobrazić, że mógłby ją stracić. W nim samym odbywa się burzliwa walka pomiędzy sercem, a rozumiem. Jego rozterki przerastały go, przez co nie mógł podjąć konkretnej i stałej decyzji. Wokulski to człowiek z diametralnie dwóch różnych epok co było przyczyną jego niezdecydowania i ciągłych dylematów.Cechy romantyczne i pozytywistyczne Stanisława Wokulskiego. - samobójstwo – z lektury wiemy, o nieudanej próbie samobójczej bohatera, gdy po poznaniu prawdziwej natury Izabeli próbuje rzucić się pod koła pociągu. Zakończenie powieści sugeruje także, że Wokulski mógł zginąć wysadzając się w ruinach zamku w Zasławiu. Również jego wiara w postęp naukowy i techniczny nie znika, mimo że sam porzuca eksperymenty – chętnie wspiera i interesuje się planami Geista i Ochockiego. Wokulski najpełniej z postaci w Lalce (na poły z prezesową Zasławską) wciela w życie ideał pracy u podstaw i pracy organicznej. Pomaga potrzebującym, a jego sklep zatrudnia kilkuset ludzi, polepszając ogólne, społeczne, narodowe dobro. Na wskroś pozytywistyczne są poglądy Wokulskiego w kwestii asymilacji Żydów. Wszystkich zresztą ludzi mierzy tą samą miarą, nie zważając na urodzenie, lecz na pracowitość i sumienność. Wokulski jest postacią niejednoznaczną. Nie jest to człowiek, któremu można by przypiąć jakąkolwiek artykuł strona: - 1 - - 2 - Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Dowiedz się więcej
Jednak wybiera karierę dyplomatyczną , zaprzedaje się jej, kosztem własnych wartości. Konflikt wewnętrzny odczuwa także Stanisław Wokulski , bohater powieści Bolesława Prusa „Lalka“. Posiada on cechy pozytywisty i romantyka, cechy, które ścierają się w obliczu miłości do Izabeli Łęckiej.
Wokulski- romantyk czy pozytywista? "Lalka", uznana dziś za najdoskonalszy artystycznie i intelektualnie utwór polskiej prozy powieściowej, w chwili ukazania się została przyjęta bez entuzjazmu. Krytykowano styl i miało spójną budowę powieści. Najwięcej kontrowersji wywołała postać głównego bohatera, Stanisława publicysta, A. Świętochowski, stwierdził, że Prus nieprawidłowo skonstruował tę postać,gdyż skleił ją z dwóch różnych połówek. Sam Prus tłumaczył, że Wokulski to postać "bardzo złożona, ponieważ jest przedstawicielem epoki przejsciowej". Zastanawiano się, czy w Wokulskim więcej jest z romantyka czy z pozytywisty? Wokulski był synem zubożałego szlachcica, którego życiowym celem było odzyskanie straconego majatku. Marzeniem chłopca było zdobywanie wiedzy, lecz trudna sytuacja materialna zmusiła go do podjecia pracy w winiarni Hopfera. Ambitny chłopak nie zrezygnował ze swych planów. Jego uparte dążenie do wytyczonego celu było symbolicznie ukazane w scenie mozolnego wydobywania się z piwnicy. Kolejny ważny punkt w jego życiorysie to uczestniczenie w wykładach Szkoły Przygotowawczej i Szkoły Głównej. Wokulski był entuzjastą nauk przyrodniczych. Po nocach pochłaniał książki, robił doswiadczenia chemiczne. Niewątpliwie uzdolniony w tej dziedzinie pragnął poświęcić się karierze naukowej. Do tej pory jest to, jak widać, bardzo pozytywistyczna biografia. Przyjaźń ze studentami Akademii Medycznej i Szkoły Sztuk Pięknych sprawiła, że ten pozytywista przedzierzgnął się w romantyka. Wokulski, fanatyk wiedzy, marzący o odkryciach naukowych, zaczął brać udział w konspiracyjnych zebraniach młodzieży. Zblizało się powstanie styczniowe. Leon, chcąc sprawdzić gotowość chłopców do podjecia niebezpieczeństwa, zaproponował rzecz zgoła szaloną: skok z Nowego Zjazdu na bruk. I tylko Wokulski, jako potomek romantycznych Konradów i Kordianów, podjał to wyzwanie. Potem przyszło powstanie, w którym Wokulski wziął udział i za co został zesłany na Syberię. Na tym kończy się romantyczny fragment jego biografii. Na zesłaniu na nowo odżyły jego naukowe zainteresowania. Widocznie w dziedzinie nauk przyrodniczych wykazywał nieprzeciętne zdolności, skoro pozyskał uznanie i przyjaźń znakomitych naukowców: Czerskiego, Czekanowskiego, Dybowskiego. Po powrocie do kraju, stłamszony panujaca tu atmosferą, odstapił od swoich młodzieńczych ideałów. Ożenił się i zajął się mnożeniem kapitałów. Po śmierci zony powrócił do ksiązek i badań naukowych. Lecz wkrótce spotkał jedyną miłość swojego życia- Izabele Łęcką. Jest to wielka miłość romantyczna. Staje się ona głównym motorem życia Wokulskiego. Ogarnięty nia bohater dokonuje czynów, o jakie nigdy sam siebie by nie podejrzewał. W krótkim czasie zdobywa wielką fortunę, dziwiac się później: "Handel! Ja i handel!" Uczy się angielskiego, oddaje hołdy Rossiemu itp. Wszystko po to, aby zblizyc sie do ukochaniej. Izabela jest dla niego ideałem kobiety. Nie ma dla niego wazniejszej istoty. Wszystkie działania podejmowane są z myślą o niej. Wokulski zdolny jest dla niej do wielkich poświęceń. Czuje, że staje się śmieszny, że zdradza, niszczy siebie, jednak nie potrafi uwolnić się spod uroku tej kobiety. Uczucie wypełniajace mu całą duszę popycha go nawet do romantycznych sytuacji: łódki, parki, mury zamku. Są jednak momenty, w których natura pozytywisty dochodzi do głosu. Znamienne są jego rozmyślania podczas wędrówki po Powiślu. Wokulski mysli nad tym, jak zwalczyć nędzę i ciemnotę. Duże sumy przeznacza na szpitale i przytułki. Założeniu spółki do handlu ze Wschodem przyświecają również pozytywistyczne cele. Wokulski marzy o nowych miejscach pracy i tanich towarach dla biedaków. Z dna upadku podnosi młodą prostytutkę Marię. Pomaga też Wysockiemu i utalentowanemu rzeźbiarzowi ze wsi, Węgiełkowi. Zaskarbi sobie wdzięczność tych ludzi, zdobędzie opinię hojnego filantropa. Lecz mimo to Wokulski zdaje sobie sprawę, że wszelkie jego poczynania to kropla w morzu potrzeb. Na kazdym kroku przekonywał się, że jego działania sa niewystarczające. Wokulski to postać bardzo złozona. Walka o niepodległość z bronia w reku, Mickiewiczowski kształt jego miłości świadczą o tym, że był romantykiem, umiłowanie wiedzy, myśl o uzdrowieniu ekonomicznym karju dowodzą tego, że to pozytywista. Dwoistość jego nie jest wadą konstrukcyjną. W Wokulskim Prus ukazał najbardziej reprezentatywnego przedstawiciela "straconego pokolenia" żyjącego w "epoce przejściowej". Okres, który "zaczął się poezja, a skończył nauka(...) zacął się rycerskoscią, a skończył geszefciarstwem" ukształtował takich właśnie "pękniętych" na pół ludzi, w których naturze po równo było romantyka i pozytywisty.
Stanisław Wokulski to postać na wskroś tragiczna. Przede wszystkim jest rozdarty między ideałami romantyka i pozytywisty. Doktor Szuman mówi o nim: „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego. To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniejCechy Wokulskiego jako pozytywisty i romantyka  romantyk: wraĹĽliwy nieszczęśliwa miĹ‚ość prĂłba samobĂłjcza milosc bezgraniczna depresja zaangaĹĽowany w Powstanie rozdarty wewnÄ™trznie kieruje siÄ™ emocjami    pozytywista: współpraca z arystokracjÄ… ambicja racjonalizm fascynacja nauki i techniki chęć poszerzania swej wiedzy praca jest dla niego wartoĹ›ciÄ… przedsiÄ™biorczy  kieruje siÄ™ rozumem  pieniÄ…dze uwaĹĽa za waĹĽny Ĺ›rodek w ĹĽyciu                              Na podstawie autocharakterystyki Wokulskiego (tom II rozdz. I) oraz w kontekĹ›cie powieĹ›ci „Lalka” napisz jakie cechy pozytywisty i romantyka przewijajÄ… siÄ™ w jego postawie. StanisĹ‚aw Wokulski jest gĹ‚Ăłwnym bohaterem utworu pt. "Lalka". Powieść ta autorstwa BolesĹ‚awa Prusa powstaĹ‚a w epoce pozytywizmu, stÄ…d teĹĽ moĹĽna by przypuszczać, iĹĽ postać w niej wystÄ™pujÄ…ca bÄ™dzie na ogół prezentowaĹ‚a cechy pozyty... Charakterystyka StanisĹ‚awa Wokulskiego. "Lalka" BolesĹ‚awa Prusa powstaĹ‚a w latach 1877- 1879 i byĹ‚a drukowana w odcinkach w „Kurierze codziennym”. UtwĂłr ten skĹ‚ada siÄ™ z trzech warstw kompozycyjno - tematycznych, opowiada miÄ™dzy innymi o polskim spoĹ‚eczeĹ„stwie XIX w... Przyczyny poraĹĽki StanisĹ‚awa Wokulskiego "Lalka" Prusa. Dlaczego przegraĹ‚? Na podstawie przytoczonego fragmentu i znajomoĹ›ci „Lalki” BolesĹ‚awa Prusa przedstaw przyczyny poraĹĽki StanisĹ‚awa BolesĹ‚awa Prusa jest przykĹ‚adem powieĹ›ci polskiego pozytywizmu, epoki, ... SpoĹ‚eczeĹ„stwo i trzy pokolenia idealistĂłw w "Lalce". ZĹ‚oĹĽoność charakteru Wokulskiego. "Lalka" drukowana byĹ‚a na Ĺ‚amach "Kuriera Codziennego" w latach 1877-79. BolesĹ‚aw Prus zamierzaĹ‚ nadać dzieĹ‚u tytuĹ‚ "Trzy pokolenia". Z "Listu do nieznanego adresata ..." wynika, iĹĽ inspiracjÄ… ostatecznej nazwy staĹ‚ siÄ™ proces o dziecinnÄ... Charakterystyka S. Wokulskiego. StanisĹ‚aw Wokulski jako bohater dwĂłch epok literackich - romantyzmu i pozytywizmu na podstawie fragmentu powieĹ›ci B. Prusa pt. "Lalka" StanisĹ‚aw Wokulski jest gĹ‚Ăłwnym bohaterem powieĹ›ci BolesĹ‚awa Prusa pt. "Lalka&quo... Dylematy i wybory zakochanego pozytywisty StanisĹ‚awa Wokulskiego. StanisĹ‚aw Wokulski to postać wystÄ™pujÄ…ca w powieĹ›ci BolesĹ‚awa Prusa pt. „Lalka”. Wokulski byĹ‚ kupcem, wĹ‚aĹ›cicielem sklepu w Warszawie, ktĂłry odziedziczyĹ‚ po zmarĹ‚ej ĹĽonie. MajÄ…tek ciÄ…gle siÄ™ powiÄ™kszaĹ‚, potrafi ryzykować w int... Wokulski: • Cechy romantyka: brał udział w powstaniu styczniowym, kocha się beznadziejnie w Izabeli, idealizuje ukochaną, próbuje popełnić samobójstwo • Cechy pozytywisty: entuzjazm do wiedzy i postępu, umiejętność bogacenia się i działalność filantropijna Rzecki: • Romantyk • Patriota, gotowy do poświęceń "Lalka". Autor: Bolesław Prus. Bohaterowie: Izabela Łęcka, Ignacy Rzecki, Stanisław Wokulski, książę, Wysoccy... Wokulski. Romantyk czy pozytywista? Stanisław Wokulski żył na przełomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkładu społeczeństwa feudalnego a przed wykrystalizowaniem się społeczeństwa kapitalistycznego, który rozpoczął się poezją i poświęceniem dla ojczyzny, a skończył gonitwą za pieniądzem i pracą. W Wokulskim spotkało się dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie wybitny indywidualista, oraz pozytywista lat siedemdziesiątych, który był zapalonym handlowcem i realistą. To wewnętrzne rozdarcie przyczyniło się do narastania życiowych dramatów i ciągłego konfliktu z otoczeniem. Stanisław Wokulski to główna postać powieści. Prowadzi bujne i interesujące życie. Jest synem zmarłego szlachcica. Jego dzieciństwo sięga czasów kierujących się romantycznymi hasłami, na bazie których ludzie budowali swoje szczęścia. Rozwój świadomości i kształtowanie się światopoglądu Wokulskiego przypadło na okres rządzący się romantycznymi prawami. Ogromny wpływ na obierane przez bohatera ideały miała ówczesna poezja, poezja mickiewiczowska. "Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci." Wpojone zasady i hasła nigdy nie umarły w Stanisławie, ale tkwiły w nim głęboko by zostać wykorzystanymi w przyszłości. Wokulski chcąc wyrazić swą miłość do ojczyzny, zaszczepiony romantycznym rewolucjonizmem, bierze udział w Powstaniu Styczniowym, za co zostaje zesłany na Syberię. Poświęca swoją młodość walce patriotycznej godzącej się z typową postawą młodego romantyka, która została wykreowana przez ojców ówczesnej epoki. Stanisław pragnie w ten sposób spełnić swe ideały, zaistnieć jako "dziecko romantyzmu". Ważniejszym jednak elementem romantycznej części bohatera jest jego tragiczna miłość do panny Izabeli Łęckiej. W oczach Wokulskiego uczucie to powinno być nieskazitelnym i wspaniałym. Nie zna on innej niż poetycka miłość rodem z utworów Mickiewicza. Stanisław jako zagubione w obcym świecie dziecko, szuka takiego uczucia u kobiety, która traktuje je jako zabawę. Te sprzeczności powodują, że historia miłości głównego bohatera jest z góry skazana na tragiczne zakończenie. Piotrowicz do reszty pochłonięty przez wir namiętności dąży nieustannie do samozagłady, do zniszczenia szczęścia, na które ciężko pracował. Swe działania podporządkowuje temu uczuciu. Próbuje przełamać bariery społeczne dzielące go od wybranki serca. Idealizowanie miłości znacznie ułatwia mu podejmowanie kolejnych desperackich kroków. Ślepota doprowadza go do klęski, która jest bliźniaczą siostrą panny Łęckiej. Miłość ta niewątpliwie ukazuje kolejną romantyczną cechę postaci Stanisława. Przeciwstawianie się konwenansom, wewnętrzny bój prowadzący do próby samobójstwa nadają mu typowych cech bohatera romantycznego. Wokulski ponosi klęskę. Znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Możemy się jedynie domyślać jaką drogę obierze bohater. Śmierć w zasławskim zamku? Kariera naukowa w paryskich pracowniach? Otwarta kompozycja powieści wprowadza nastrój tajemniczości, który jest charakterystyczny dla romantyczności. Pojawiają się pytania, na które nie ma odpowiedzi. Co? Jak? Gdzie? Pozostają przypuszczenia, spekulacje. Wokulskiego określa się mianem romantyka zabłąkanego w epoce pozytywizmu. Kultywuje on bowiem wiedzę, pomimo ciężkich warunków życiowych. Walczy z głosem serca. Boi się utracić rozsądek i zdolność do racjonalnego postrzegania rzeczywistości. Jest żądny wiedzy. Pogłębia ją czytując wybraną literaturę popularnonaukową, uczęszcza na wykłady w Szkole Przygotowawczej oraz Szkole Głównej. Utrzymuje ożywione kontakty z naukowcami rosyjskimi. Swojej pracy nie przerywa nawet podczas pobytu na Syberii, a po powrocie do ojczyzny pragnie ją jeszcze zacieklej kontynuować. Nie pozwala mu na to jednak podjęta u Mincla praca. Stanisław zdobywa duży majątek. Zawdzięcza to swej wytrwałości oraz zaciętości w dążeniu do celu. Podziwia Ochockiego i Geista, którzy stali się niewolnikami nauki. Pragnie wymieniać z nimi spostrzeżenia dotyczące nowych wynalazków, a czasem nawet głęboko zastanawia się nad podjęciem wspólnych działań w kierunku wcielenia pomysłów w życie. Nie posiada jednak tyle silnej woli, która pozwoliłaby mu porzucić życie wśród ludzi dla całkowitego poświęcenia się pracy nad maszynami latającymi oraz metalami lżejszymi od powietrza. Marzy o stworzeniu wynalazku, który mógłby przyczynić się do rozwoju nauki, dać ludziom wymierne korzyści. Wokulski jest realizatorem postulatu pracy organicznej, która zakłada, że jednostka bogacąca się ma wpływ na wzrost zamożności narodu. Stanisław rozbudowuje swój sklep. Zakłada spółki handlowe, dzięki którym ożywia się gospodarka. W konsekwencji realizuje także hasła związane z pracą u podstaw, czyli poszerzanie świadomości i poprawa sytuacji wśród najniższych warstw społecznych. Bohater zauważa nędzę biedoty, stara się jej pomóc. Jest świadomy, że nie wskóra nic globalnie, na dużą skalę, dlatego skupia się na poszczególnych jednostkach. Do tego działa charytatywnie oraz filantropijnie, wspierając ważne cele społeczne. Stanisław Wokulski to człowiek z przełomu diametralnie różnych epok. Jego osobowość, motywy działania, wartości, którym hołdował trafnie ujął doktor Szuman, potwierdzając przyczyny upadku bohatera: "Romantycy muszą wyginąć to darmo; dzisiejszy świat nie dla nich (...). W zepsutym, zdegenerowanym społeczeństwie, zmarnowały się zdolności i energia Stacha, który był "wodzem bez armii", nieszczęśliwym i niezrozumianym." Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie". Zginął on "przygnieciony resztkami feudalizmu", systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których uosobieniem jest panna Izabela. Istnieje wiele cech osobowości Wokulskiego przemawiających za jego romantycznym podejściem do życia (nawet majątek zrobił z miłości do Łęckiej), jednak nie trudno odnaleźć również pozytywistyczne elementy stosunku bohatera do świata. Można powiedzieć, że reprezentuje on idealistów epoki pośredniej, z pogranicza romantyzmu i pozytywizmu. Dzięki połączeniu cech charakterystycznych obu tych epok, patrząc na życie Wokulskiego odnosimy wrażenie ogromnego bogactwa przeżyć i niezwykle interesującej egzystencji. yQZ3u. 494 278 208 236 371 432 109 445 84
wokulski cechy romantyka i pozytywisty
